De deur achter je dichtgooien terwijl je geen vervangend huis hebt. Dat is een beetje gek. Tenminste.. De meeste mensen die ik ken zouden het niet zo snel doen. (En dan heb ik het niet eens over het administratieve geneuzel dat dit met zich meebrengt.)
‘Normaal’ verhuizen
In het verleden ben ik wel eens eerder verhuisd. Dat wil zeggen: van het ene naar het volgende adres. Bij een normale verhuizing komt een hoop regelwerk kijken. De post, je spullen, en, en, en.. Nou ja je snapt het wel.
Je stopt je spullen in dozen, gooit de hele handel in een vervoersmiddel en op naar je nieuwe plek. Heb je veel spullen? Dan herhaal je dit gewoon een paar keer. Daar aangekomen weet je vrij snel of je het naar behoren hebt geregeld (of niet).
Verhuizen a la Alex
Je probeert alles te regelen dat je kunt bedenken. Vervolgens probeer je nog een tijdje aan alles te denken dat je zou kúnnen vergeten. Alleen hoe controleer je dat dan, als je geen vervolgadres hebt? (Ongeveer zoals kinderen testen of je op het ijs kan staan: hier en daar wat steentjes opgooien.)
De week na mijn verhuizing was vooral om te landen en de score op te maken. Zo lag mijn internationale rijbewijs nog in Arnhem en waren er nog wat andere losse eindjes. Nu, twee weken verder weet ik het zeker.
Ik ben niets vergeten. (Mocht blijken van wel, dan neem ik dat voor lief.)
De laatste nieuwtjes / stand van zaken
Het paspoort is ondertussen binnen. Zijn laatste werkdag begint ook in zicht te komen. Ergens verwacht/hoop/denk ik dat we volgende week kunnen gaan boeken.
Kan niet wachten (ondanks dat het niet anders gaat). Het is namelijk de hoogste tijd om een tweede zwaan aan introplaatje toe te voegen. Tot dat moment geniet ik van lokaal gezelschap en Nederlandse tafereeltjes zoals op de foto’s.
Fijn om je hier te kunnen volgen, Alex! Hopelijk gaat dat boeken straks zonder al te veel gedoe. Nog een gezellige tijd in NL en dan op naar het gezelschap waar je zo (z)waanzinnig naar uitkijkt!