Eigenlijk zouden we voor 13 november een antwoord krijgen van de IND. Alleen is er iets gewijzigd. We kregen namelijk een brief dat het maximaal 13 weken langer gaat duren. (En we wachten natuurlijk al best een tijdje..)
Stip op de horizon
Apart van elkaar wachten op een antwoord is best slopend. Ondanks dat je dingen te doen hebt, mis je elkaar toch. Van 24 uur per dag samen naar ongeveer 12.000 kilometer tussen ons in.
Zelf heb ik nog de afleiding van werk en een onwijs steunend sociaal netwerk. Van klanten tot vrienden, leeft iedereen met ons mee. Hij komt uit een iets andere omgeving, dus dat maakte het nóg zwaarder.
In de laatste weken was het dan ook een uitdaging om de moed erin te houden. En dan krijg je een brief met zo’n boodschap. Hoe ga je dat in hemelsnaam vertellen als het al zo zwaar is?
Goed nieuws en minder goed nieuws
Daarmee ben ik ons gesprek over de brief dan maar begonnen. Het goede nieuws is dat ik zo snel mogelijk naar Indonesië kom en het minder goede nieuws is… Nou ja, dat wat hierboven staat.
Op 20 november vloog ik naar Indonesië, waar we elkaar weer in de armen konden vliegen. Een behoorlijke jetlag verder zijn we ondertussen weer een beetje ‘normaal’ terechtgekomen. (Met speciale dank voor hele lieve vrienden ❤️😘)
Wel een beetje ‘bittersweet symphony’ natuurlijk. Het liefste hadden we al een antwoord gekregen en onze eerste kerst bij familie en vrienden gevierd. Het mooie aan deze reis is dat we (na bijna 4 jaar) onze eerste december samen zijn.
Hoe nu verder?
Elk moment voor 13 februari kan er een antwoord komen. Vandaag, morgen, over 2 maanden… We weten het niet. Gelukkig zijn we weer samen voor nu en wachten we geduldig af. (Of nou ja, zo geduldig als het kan.)
Zodra er meer bekend is, hoor jij het hier ook!
P.S.
Uiteraard zijn de foto’s willekeurig genomen van de afgelopen weken.
Leuk bericht zwagers
Wel raar om na zoveel jaar jou niet bij ons te hebben met Oud en Nieuw, maar goed, volgend jaar dubbel feest dan 💕