Gemiddelde leestijd: 5 minuten

Zoals de titel al doet vermoeden was het een regenachtige week. En dan niet een paar druppeltjes zoals in Nederland. Als het hier regent valt het met bakken uit de lucht. Resultaat: een weekje vooral binnen. (Wat ook niet erg is: gezellig met zijn tweëen.)

Visumdingen

Je hebt het in verschillende blogs kunnen lezen. Elke keer als ik aankom in Indonesië krijg ik een Visa On Arrival (VOA). Dit betekent dat je in eerste instantie 30 dagen mag blijven. Zonder vragen, zonder regels, gewoon landen en doorlopen. (Nadat je betaald hebt, natuurlijk.)

Minimaal 14 dagen en maximaal 7 dagen vóór het VOA verloopt ga je naar immigratie. Drie keer om precies te zijn. Hieronder de dingen die je per afspraak doet.

1. Aanvraag invullen (+ kopie paspoort, visumpagina en ticket naar een ander land)
2. Foto maken, vingerafdrukken nemen (alle 10) en soms een interview
3. Je paspoort, inclusief stempel weer ophalen.

Afspraak twee

In de vorige blog besprak ik de eerste afspraak. Afgelopen dinsdag mocht ik voor de tweede. Het advies was luid en duidelijk: kom zo vroeg mogelijk. Immigratie is vanaf acht uur geopend en rond 7:30 zou een goede tijd zijn. (Zo gezegd, zo gedaan.)

In alle vroegte stond ik op. Om kwart voor zeven zat ik op de scooter. Met als gevolg dat ik om 7:25 aan kwam. Laten we zeggen dat het niet zo rustig was als ik gedacht/gehoopt had. Een lange rij mensen stond buiten. (En binnen was de rij nóg langer.)

Er zit niets anders op: aansluiten in de rij en geduldig wachten. Het is niet zo dat je aan de beurt bent als je bij het loket komt. Je staat enkel in de rij om een nummertje te krijgen. Bij het loket laat je jouw bewijs (+ betaalbewijs) zien en dan krijg je een ticket.

Net als in Nederland bij de gemeente krijg je een letter en wat cijfers. Toen ik mijn ticket kreeg waren ze net C020 aan het helpen. Voordat ik aan de beurt was dacht ik nog : “Hoe hoog kan dat nummer nu helemaal zijn?”. Nou dat heb ik geweten. (Mijn nummer bleek C165.)

Het wachten begint

Je hebt dan twee keuzes. Chagrijnig kijken en mopperen, of het accepteren en met een muziekje lekker gaan zitten. Het zal je niet verbazen dat ik voor optie twee koos. (In beide gevallen moet je evenlang wachten.)

Om de hoek, op het terrein, zat een restaurantje. Omdat ik nog niet ontbeten had leek het me een goed idee om dit alsnog te doen. Wat mie met kip en ei gaat er altijd wel in. Flesje water voor het wachten en maar eens kijken bij welk nummer ze waren. (Ze waren wel iets opgeschoten, maar nog niet superveel. Nummer C051.)

Nu is lang wachten in de zon niet aan te raden. Gezien het zo’n 30 graden is en de zon brandt. Het aantal plekken met schaduw waren echter beperkt. Je bent zeg maar niet de enige die bedacht heeft dat het goed is de koelte op te zoeken. (Dan maar wat verder van de ingang, het duurt toch nog even.)

Met een beetje opletten en slim verplaatsen zit je al snel in de buurt van de ingang. Gelukkig is het omroepsysteem redelijk duidelijk. Zelfs buiten hoor je de nummers die binnen omgeroepen worden. En dan eindelijk: je hoort jouw nummer!

Foto maken, vingerafdrukken en eigenlijk geen vragen. Nou ja een beetje smalltalk. Waar verblijft je, wanneer ga je weer, etc. Eigenlijk allemaal vragen die je ook al hebt ingevuld. (Dus het doel ontging me een beetje, hihi.)

Uiteindelijk heb ik plusminus drie uur op het terrein doorgebracht. In ongeveer drie minuten stond ik weer buiten met de melding: “Tot volgende week!” (En morgen rond deze tijd, 13:00 lokale tijd mag ik mijn paspoort ophalen.)

P.S.

Je kunt het op het filmpje wel zien: niet echt weer om naar buiten te gaan. We hebben deze week dus vooral binnen gezeten. Naast de foto’s van immigratie en het filmpje maar eens wat foto’s van eten. (Je raadt nooit wie er gekookt heeft. 😁)

Voor nu een fijne week en tot de volgende maandag!