Gemiddelde leestijd: 5 minuten

Onderweg leven is niet altijd even makkelijk. Zo verplaats je regelmatig naar een nieuw onderkomen. Je kunt bijvoorbeeld niet groot inslaan, want je wilt niet teveel meezeulen naar de volgende plek. Maar er is ook een risico dat je dingen vergeet.

Vandaag verplaatsen we naar Trang, zo’n 140km van Ao Nang af. We hebben precies onze boodschappen opgemaakt en een lege koelkast achtergelaten. (Yay, ons!)

Echter ben ik wel mijn AirPods Pro case inclusief rechteroortje vergeten/verloren. En alleen een linkeroortje, zonder oplaadmogelijkheid, is ook zo wat (O, o, o! ADHD‘er in de bocht, laten we zeggen dat het niet de eerste x is.)

Een hoop onzekerheid

Mensen stellen allerlei vragen over wat ‘het exacte plan’ is. En om eerlijk te zijn, daar is nogal wat onduidelijkheid over. Niet alleen bij die mensen, maar ook bij ons. Het enige dat we zeker weten is: we hebben zolang zonder elkaar gezeten, geen haar op ons hoofd die er aan denkt om elkaar weer uit het oog te verliezen. (Zelfs tijdelijk.)

Nou ja, voor een paar uurtjes kan wel, maar we willen geen dagen, weken of langer meer zonder elkaar. (En dat gaat dus ook niet gebeuren.) Dit betekent dat we voor lief nemen dat de route die volgt niet automatisch de meest makkelijke is. Hij wil graag examen doen bij de Nederlandse ambassade, maar dat mag alleen in het land van herkomst. (Dat examen is nodig om vervolgens een 5 jaar visum aan te kunnen vragen.)

Omdat er nogal wat aan de hand is in de wereld, kunnen we niet overal zomaar in. Daarnaast komt dat we allebei een andere nationaliteit hebben, wat ook weer wat drempels opwerpt. Sommige landen kom ik niet in, sommige landen komt hij niet in. Maar hoe dan ook staan we hierin zij aan zij. (En zo lang het duurt, duurt het.)

Kortom, alles wordt geïmproviseerd binnen wat op dát moment mogelijk is. (Met een hoop informatie en zoekwerk kom je een eind.)

De uitdagingen verhelderd

Waarom toch zo moeilijk? Bedenk het maar eens: Je ziet iemand als je (toekomstige) partner en kunt elkaar bijna 2 jaar niet fysiek zien. Wat zou jij doen als er dan >een< mogelijkheid voorbij komt? (Ik denk dat ik het wel weet.) Eerlijk is eerlijk, ik kon veel redenen bedenken om het NIET te doen. Maar ze vielen allemaal in het niets bij de redenen om het WEL te doen.

De grootste uitdaging is ingeschreven blijven in Nederland. We zouden bijvoorbeeld een toeristenvisum aan kunnen vragen. Dan kan hij 3 maanden in Nederland verblijven. (Heet een Schengen visum.) Maar ik moet per jaar minimaal 4 maanden in Nederland zijn om ingeschreven te blijven. En wat moet je dan voor die ene maand die overblijft? (Als je langer weggaat schrijven ze je uit en aan die inschrijving hangt ook mijn bedrijf, zorgverzekering en al dat soort dingen.)

Dus idealiter zijn we samen in 8 maanden weer terug. Het zou zo maar kunnen blijken in maand zes dat we Indonesië nog steeds niet inkomen… Op dat moment ga ik heel serieus kijken hoe ik een wereldburger word i.p.v. een ingezetene van Nederland. (A.k.a. plan B. Een ruwe schets van het plan ligt al klaar, echter wil ik me voor nu focussen op plan A.)

Het komt er op neer: Als we niet samen kunnen zijn, is het geen valide optie. Mijn hele leven bestaat uit hobbels en moeilijkheden. Precies daarom denk ik in mogelijkheden en niet in beren op de weg. Mijn moeder zei altijd: “Hij loopt misschien wel in 7 sloten tegelijkertijd, maar komt er ook altijd weer uit.” (Fijn als er iemand in je gelooft 😉)

De afgelopen week

De week is voorbij gevlogen. Met enige regelmaat praat ik met allerlei mensen, voor werk, maar ook privé. Bijna al mijn actieve klanten heb ik in de afgelopen weken wel aan de lijn gehad. (Mocht ik je nog niet gesproken hebben, reken maar op een telefoontje 😜) Het appartement waar we waren had een keuken. Hij heeft aspiraties in de voedselhoek en houdt van koken. Hij kon dus helemaal los. (En blij dat ie was!)

Tussendoor hebben we ook nog wat van Krabi gezien. Een tempel hier, kajakken in de jungle daar en een hele hoop mooie landschappen. Ondanks die onzekerheden, gaan we dit nog wel een tijdje volhouden samen. (En kun jij leuk meelezen 😘😇) Tot volgende week!

P.S. Alle foto’s zijn van maaltijden die hij de afgelopen week gemaakt heeft. Je zult begrijpen: het is heel fijn, zo’n privé-chef.

P.P.S. Oh ja, we gaan hoe dan ook in Nederland komen met zijn twee. Kan nu alleen nog geen zinnig woord zeggen over hoe lang dat duurt.