Gemiddelde leestijd: 5 minuten

Daar is hij dan. De eerste blog na ‘de grote verandering’. Velen leven enthousiast mee en dat is hartverwarmend. Misschien vraag jij het je ook wel af: “Hoe ging de reis?”, “Hoe was de eerste ontmoeting” en de veelgehoorde “Hoe bevalt dat eindelijk samen?”. Daar kun je deze maandag alles over lezen. (Of nou ja, dat wat in een niet overdreven aantal woorden past.)

Hoe ging de reis?

Dinsdag 11 januari. Omdat reizen op dit moment een behoorlijke administratie vraagt, nog even alle documenten doorgelopen. Voor de zekerheid alles twee keer uitgeprint. Rugzak gecontroleerd, gedoucht, een ontbijtje, de mensen dag zeggen en op naar Schiphol. (Nogmaals dank voor de lift lieve @astridoosenbrug, xxx.)

Mijn reis bestond uit twee delen. Het eerste vliegtuig bracht me naar Doha. Geplande vertrektijd: 15:15. Bij binnenkomst zag ik op de borden een vertraging van 45 minuten. Hoeft niet uit te maken, want 2.5 uur overstap tijd. Nóg geen paniek. Er zat bijna niemand in het vliegtuig, dus alle ruimte. Zo’n lange zit wordt hiermee toch een stuk prettiger. (Zes en een half uur vliegen vind ik best lang.)

Na de overstap (met een iets gehaaster gevoel dan in NL, want we hadden ineens nog maar een uur.) was het tweede vliegtuig een stuk voller. Er zijn mensen die dan kunnen slapen, maar gezien de ruimte in de stoel (in combinatie met mijn lengte) is dat niet echt gelukt. Dan maar een nachtje doorhalen. De vlucht duurde net zo lang als de eerste en de aankomst in Phuket lag verder geheel op schema.

Hoe was de eerste ontmoeting?

Opeens ben je dan in Phuket, aan de andere kant van de wereld. Snel mijn mobiel weer aanzetten om te kijken of zijn reis ook volgens planning verliep. Nog vóór ik uit het vliegtuig was had ik daar al antwoord op. Hij was er ook en had het hele circus op het vliegveld goed doorlopen. “I wait for you at the entrance, liefje”.

Voor ik naar de uitgang kon moest ik ook alles door. Eerste balie: Thailandpass, paspoort & negatieve pcr test. Check! Op naar de volgende hoepel. Immigratie, die vragen dan ook nog naar het hotel, hoe lang wil je blijven en nog wat dingen. Na het scannen van mijn vingers mocht ik, een stempel rijker in mijn paspoort, verder. (Tevens mijn allereerste stempel ooit.)

Nog even door de douane (wat niet zo uitgebreid was als ik had verwacht) en dan sta je bijna buiten. Een peloton aan mensen om je door het proces van de PCR test te begeleiden en enige swabs later sta je buiten. En dan op zoek naar iemand van 1m55, die ergens in de massa zit/staat. (Laten we het er op houden dat hij mij vond, haha.)

Hoe bevalt dat eindelijk samen?

Na zolang wachten zou je misschien denken dat het gek voelt, of onwennig, of whatever. Maar niets is minder waar. Hij vond mij, we vlogen elkaar in de armen en het voelde letterlijk als thuiskomen. (En dat aan de andere kant van de wereld.)

Omdat het toch allemaal best streng leek, dachten we van niet te lang knuffelen en op naar het hotel. Samen in de taxi op naar het resort. De hele reis hebben we honderduit gepraat over van alles en nog wat. Bij aankomst bleek dat ze het ook prima vonden dat we op één kamer bleven samen. (Beetje zonde van de twee kamers die geboekt waren) Maar: beter twee kamers geboekt en maar één nodig, dan twee nodig en maar één geboekt.

Allebei bijna niet geslapen en een flinke reis achter de boeg. Je kunt je wel voorstellen: we waren kapot. Het eerste dat we na de incheck gedaan hebben is knus lepeltje lepeltje liggen en slapen. (Wat kan zo’n siësta heerlijk zijn.) Dat is ondertussen alweer vijf dagen geleden.

P.S. nog één ding dan: hoe nu verder?

We worden eigenlijk elke dag blijer van elkaar. Het leven met elkaar in het echt is natuurlijk iets anders dan al die tijd met enkel Facetime. Ons leven onderweg is een ‘workation’. Dat betekent dat er af en toe dus ook gewerkt moet worden. Wanneer ik werk, leert hij Nederlands. (De rest van de dag doen we samen leuke dingen.)

Het is namelijk de bedoeling om samen terug te gaan naar Nederland. Hoe lang dat duurt en of dat gelijk in de vorm plan A lukt (binnen 8 maanden in Indonesië komen en daar examens doen / visum aanvragen) is nog een complete verrassing. (En van heel veel factoren afhankelijk.)

Het voelt in elk geval als het meest logische dat ik ooit had kunnen doen. (En dat is dus dikke prima.) Los van hoe het verder gaat verlopen.

Volgende week maandag meer! (Wil je het avontuur in foto’s volgen? Kijk dan op Instagram of op Facebook.