Misschien weet je het nog. Het hing er enorm om. Maar de kogel is door de kerk: zaterdag 12 maart gaan we naar Indonesië. Tot gisteren was dat nog een beetje spannend. (Er waren allerlei backup scenario’s.)
Bali is de komende week open gegaan. Zonder quarantaine en mét visa on arrival. Als een soort test voor de rest van Indonesië. Test of niet, wij kunnen er in elk geval naar toe. De vlucht, het hotel en de dingen: allemaal geregeld. (Yay!)
Exact twee maanden
Zo lang zijn we dus in Thailand geweest. Allebei zijn we erg te spreken over dit land. (Behalve bij het aanvragen van de Thailand Pass.) Mooie omgeving, fijne natuur, lieve mensen en lekker eten. Geen moment een gevoel van onveiligheid of zo iets. Mocht je twijfelen om er ooit heen te gaan: stop met twijfelen. 😉
In de andere posts kun je het uitgebreider vinden, maar hier nog een kleine opsomming van waar wij geweest zijn.
- Phuket (2 weken)
- Krabi (1 week)
- Trang (3 weken)
- Khanom (1 week)
- Koh Samui (Iets korter dan een week)
- Via Surat Thani en de nachttrein naar (1 dag)
- Bangkok (1 week)
In totaal dus 2 maanden. En zo lang zijn we dan ook in het echte leven samen. Nog maar een maand of 18. Dan kennen we elkaar in het echt net zo lang als via FaceTime. 😂😇
Je kunt je helemaal suf rondreizen
Maar daar wordt zo’n verblijf niet automatisch relaxter van. Elke zoveel dagen naar een nieuwe plek heeft voordelen. Nieuwe dingen om te ontdekken, nieuwe mensen en tja, nieuw, nieuw, nieuw. Maar datzelfde kan voor iemand ook een nadeel zijn. (We zijn toch met twee, nogal verschillende, personen.)
Als ik naar mezelf kijk heb ik niet heel veel tijd nodig om aan te passen. Een van de voordelen van mijn neurotransmitter huishouding, zeg maar. Of we ergens een dag zijn of een maand, allebei goed.
Dit is voor Nandi wel iets anders. Een dagje (of twee) acclimatiseren en dan kan hij pas echt opgaan in de omgeving. En aangezien ik het prettig vind als hij het ook fijn heeft, houden we daar in het schema rekening mee. 😉
Ondertussen blijkt dat een week nét iets te kort is. In onze toekomstige plannen wordt daarom gemiddeld een week of 2 als uitgangspunt genomen.
Leven uit een rugzak
De afgelopen twee maanden hadden we allebei geen vast verblijfadres. En daarvoor hadden we toch echt een eigen ruimte. Met bijbehorende spullen. De een nog meer dan de ander. (Lees: ik had meer spullen, want meer ruimte.)
Bij het grote leegmaken voelde dat toch een beetje gek. Afscheid nemen van spullen die je voor je gevoel allemaal gebruikt. Maar nu ik al 2 maanden uit een rugzak leef weet ik het zeker. Het overgrote deel van de spullen had ik helemaal niet nodig. (Op het moment dat we weer een eigen huis hebben, komt er wel zeker een playstation ergens 😇)
Onze levensstijl passen we aan op basis van de toestand van ons onderkomen. Soms is er een keuken, soms niet. Hetzelfde geldt voor apparatuur en andere dingen die je in een huis kunt vinden. Is er een keuken, dan word ik verwend met zijn kookkunsten. (En zo niet? Uit eten is goedkoper dan in NL boodschappen doen voor jezelf.)
P.S.
Vanaf a.s. zaterdag 12 maart hebben we anderhalve week vakantie. Dit betekent dat er enkel ‘reactief’ werk gedaan wordt. In plaats van pro-actief.
Als er een klant belt met een dringende vraag, wordt die gewoon beantwoord. Maar niet dringende zaken kunnen best anderhalve week wachten. 😉 (En als je nog niet tot mijn klanten behoort.. Je kunt altijd hier eens kijken.)
P.P.S.
Zoals je gewend bent zijn de foto’s van random momenten alhier 😁
Heerlijk Alex om je verhalen en belevenissen te lezen en er zo een beetje deel uit te maken